You’ve never experienced true fear until your passport isn’t where you think you left it…….
Maar laten we gezellig beginnen
Na drie maanden summercamp in Amerika kon ik niet wachten om te gaan reizen. Normaal plan ik hele reizen, maar dit jaar (2018) was extra leuk, want zowel mijn broer kwam langs in Las Vegas en mijn moeder en een vriendin Rowan kwamen naar New Orleans en Orlando. Maar voor dit alles ging ik alleen naar Orlando. Hier ben ik naar Disney World geweest, maar dit alles kan je lezen in mijn vorige blog.
Na die week alleen vloog ik naar Las Vegas om een week te relaxen en een beetje te gaan feesten met mijn oudere broer. Een paar maanden daarvoor, thuis, hadden we het erover gehad wat hij ging doen van de zomer. Hij zat er aan te denken om naar Curaçao te gaan, maar toen kwam ik met het briljante plan om naar Amerika te komen met mij. Zijn keuze was snel gemaakt en het werd Las Vegas. Hij is hier een paar jaar geleden al eens geweest met een vriend en sliepen toen in het Flamingo hotel, dus ja dat werd wederom het hotel waar wij gingen verblijven. Verder ga ik niet te veel over deze trip vertellen, want daar komt een aparte blog voor. Met al onze avonturen.
De drie musketiers
De laatste week was in Amerika was aangebroken en ik vloog van Las Vegas naar New Orleans. Mijn moeder en Rowan zouden daar al zijn, maar tijdens mijn tussenstop blijven mijn appjes maar op 1 vinkje staan dus daar werd ik goed zenuwachtig. Dit gaat raar klinken voor iemand die zoveel reist als ik, maar ik heb echt ene hekel aan vliegen en als geliefde van mij vliegen zonder mij. Ik wil zeker niet zeggen dat ik een zenuwpees ben, maar een zenuwlij ben ik zeker haha. Mijn volgende vlucht ging weer en nog geen gehoor van beide. Eenmaal aangekomen in New Orleans…. NOG NIETS! Dus pakte ik de taxi naar het hotel en ja hoor daar lag Thing 1 en Thing 2. En zo aardig als dat ik ben heb je de schone slaapsters uit hun slaapje ontwaakt. Arme dames achteraf, maar ik was op dat moment bezorgd geweest en dus moest ik vragen waarom ik geen appje had gehad. Maar beide telefoons werkte niet op de WIFI van het hotel.
If you love New Orleans, she will love you back
Helaas hebben wij die liefde niet met elkaar gedeeld. Deze stad hebben mijn moeder en Rowan uitgekozen omdat zij groot fan zijn van vampiers enzovoort. Deze stad stond zeker niet op mijn lijstje, maar ik was allang blij dat ik vakantie kon gaan vieren met deze twee. Wij waren er op een bijzonder moment want er was een groot jaarlijks feest aan de gang. Het jaarlijkse Gay Festival. Alle straten stonden vol met muziek en drank tentjes. Van grote mannen die in een leren pakjes rond liepen, naar onderdanige mannen die als een hond aan een riempje op handen en knieën kropen. Het was een bijzondere ervaring.
Naast het feest hebben wij natuurlijk ook cultuur gesnoven. Prachtige kerkjes en gekke voodoo shops. New Orleans is oprecht een bijzondere stad, maar je moet er wel van houden. Muziek op elke staart, veel alcohol en erg ongelijke weggetjes. Doordat er bijna elk jaar wel een storm is, lijkt het wel of ze er mee zijn gestopt om alles opnieuw op te bouwen.
Spooky city
Zoals ik al eerder aangaf is New Orleans een bijzondere stad. Zo hebben wij een vampier tour gedaan in de nacht door de stad. De meest bizarre verhalen kwamen voorbij en de helft was oprecht te bizar. Zo was er een verhaal over de Carter broers. Twee vampiers die erg actief zijn geweest. Tijdens de tour liepen we met een hele groep door de straatjes van NOLA en stopte bij een zeer creepy huis en de tour guide ging hier zijn verhaal vertellen over de broers. Zo zegt de geschiedenis dat er een meisje uit het huis is ontsnapt waar de broers hun ‘’voedsel’’ vast hielden. Hier werden de prooien vastgeketend en zo leeg gezogen door de broers. Na dat dit meisje was ontsnapt is de politie op onderzoek uit gegaan. Zo zijn zij 4 levende mensen tegen gekomen die werden gebruikt als voedsel en 14 doden mensen. DE heren zijn vermoord en begraven. Dit heeft veel tijd gekost omdat zij blijkbaar gruwelijk sterk waren. Vaag verhaal en ook al geloof je nergens in, zoals ik, toch is het best griezelig om zo’n verhaal te horen midden in de nacht terwijl je naar hun ouderlijk huis staat te kijken. En zo waren er nog meer bizarre verhalen, maar die bespaar ik jullie.
Die zelfde nacht werd ik om de minuut wakker van gekriebel in mijn bed. Nu ben ik best panisch als het gaat om bed wantsen enzovoort, best gek voor iemand die 3 maanden in een tent leeft met al het ongedierte, maar dit was oprecht niet normaal. Na 2 uur te hebben gewoeld in mijn best besloot ik toch om het licht aan te doen. En ja hoor, OH MIJN….. EN DIKKE ZWARTE GRUWELIJK GROTE SPIN. Als je dit zal vragen aan mijn moeder en Rowan zullen die zeggen dat het een spinnetje was, maar echt niet. Ik denk dat dit ding uit de prehistorie kwam. Het was dus een lekker dagje geweest zo.
De volgende dag begon ook al erg goed want ik had een email ontvangen van de organisatie waarmee ik altijd werk zodat ik een visa krijg om te werken in Amerika. Met het volgende bericht:
‘’Dear CCUSA Participants,Please pay attention to the following: There's a serious weather warning for the Southern United States. Hurricane 'Gordon' is approaching the Gulf Coast, and will probably hit New Orleans today (Sept 4) or tomorrow.
Dat is toch wel lekker wakker worden toch nadat je met een spin op je rug hebt geslapen… Vervolgens kreeg ik ook nog een sms van Delta Airlines dat ik beter mijn vlucht kon verzetten in verband met het weer. Gelukkig kon dit allemaal kosteloos en zijn wij de volgende dag vertrokken naar Orlando.
OH OH Orlandoooo
Ein-de-lijk was ik weer terug in mijn favoriete stad. Het was al ruim twee weken geleden dat ik hier voor het laatst was geweest. Grapje natuurlijk, maar ik was wel erg blij dat wij voor de storm New Orleans hadden verlaten. Achteraf viel het allemaal reuze mee, maar het zou toch niet prettig zijn geweest.
Over Disney World heb ik al in mijn vorige blog geschreven dus ik ga ik verder niets over vertellen. Universal studios daarentegen heb ik het nog niet over gehad, maar dat gaat vandaag ook nog niet gebeuren want ook hier ga ik een hele blog aan besteden. Ik ga vanaf hier verder in op het begin van deze blog… Wanneer je die mini heart attack voelt als je je mobiel niet kan vinden.
Arme uber driver
Mijn moeder en Rowan waren al onderweg van Orlando naar Detroit en dan naar Amsterdam. Ik lag nog heerlijk aan het zwembad zonder enig idee wat er komen zal. Tot ik in de uber zat richting het vliegveld van Orlando. Ineens had ik door dat ik niet wist waar ik mijn paspoort had gelaten. Wat erg raar is voor mij want ik ben heel zuinig op mijn spulletjes en ik had dit jaar al ruim 25 vluchten achter de rug. Dus ik wuifde het idee weg en ging met een klein beetje bezweten billen verder genieten van de laatste paar kilometers door Orlando. Tot ik ineens het beeld zie van mijn paspoort die in mijn toilettas zat, maar niet in mijn koffer maar in die van mijn moeder. Ik begon te zweten en kon niet meer reageren op wat de uber driver allemaal nog zei. Hij heeft mij zelfs nog een snoepje aangeboden, maar mijn gedachtes zaten heeeel ergens anders. Eenmaal op het vliegveld begon de zoek actie. En ja het klopte…. Ik had mijn eigen paspoort niet meer. Wat een nachtmerrie, want mijn visa liep ook af over 5 dagen en dan moet je Amerika echt uit zijn want is dat niet zo dan hebben zij het recht om jou voortaan te weigeren. Ook had ik mijn limiet bereikt van mijn creditcard en was mijn Amerikaanse simkaart ook precies die dag afgesloten. Alles wat mis kon gaan, ging mis. Die foto die ik dus had geplaatst op Instagram was dus een totale leugen, 7,5 hours mijn neus…
Na uren had ik eindelijk contact met mijn moeder en die heeft mijn paspoort via de post (DOE DIT NOOIT) naar mij toegestuurd, maar dat was natuurlijk ook een gedoe want zij hadden een tussenstop op Detroit en je mag geen pakketjes verzenden als je geen Amerikaans ID hebt. Gelukkig is er een jonge zo vriendelijk geweest om mijn moeder en Rowan te helpen. Ik heb uiteindelijk nog een hotel kunnen boeken via mijn neef zijn creditcard. Maar gelukkig na drie dagen stond ik dan eindelijk op Schiphol. Eind goed al goed.
